8 Nisan 2025 – Salı
Sabahın ilk ışıklarıyla birlikte içimi saran o tanıdık heyecanla uyandım. Bu sıradan bir gün değildi. Bugün, 51 yıl önce aynı amfilerde omuz omuza ders dinlediğimiz üniversite arkadaşlarımla İstanbul’da yeniden buluşacaktık. Ne büyük bir mutluluk, ne derin bir anlam taşıyordu bu kavuşma…
Tren yolculuğumuz sabah saatlerinde başladı. Yanımızda sevgili sınıf arkadaşım Canan İleri ve eşi Ali İleri vardı. Ben ve eşim Nebihe, yılların getirdiği dostluk bağlarıyla sımsıkı kenetlenmiş haldeyiz hâlâ. Yol boyunca anılar aramızda dolaştı durdu. Birlikte yaşadığımız güzel günleri, haylaz gülüşleri, gençliğin delişmenliğini andık. İstanbul’a nasıl vardığımızı bile anlamadık.
Pendik Garı’nda bizi İhsan Köse karşıladı. Güler yüzü, sanki yılların değil, sadece birkaç günün geçmiş olduğunu fısıldıyordu. Onunla sarıldığımızda, zamanın aslında dostluk karşısında ne kadar aciz olduğunu bir kez daha anladım.
Yaklaşık yirmi kişiydik. Fakülte yıllarından tanıdık simalar, kimileri saçlarına düşen aklarla, kimileri gözlerinde biriken hüzünle… Ama hepsi tanıdık, hepsi bir parça bendendi. Oturduğumuz masada sadece biz yoktuk; aynı zamanda gençliğimiz, hocalarımız, birlikte yürüdüğümüz yollar da bizimleydi.
Sohbetler arasında gözlerimiz doldu zaman zaman. Kaybettiklerimizi andık, hocalarımıza rahmet diledik. Yarım kalan cümleleri birbirimizin bakışlarından tamamladık. Birbirimizin hayatına uzaktan tanıklık etmenin getirdiği buruklukla, yeniden buluşmanın sevinci arasında gidip geldik.
Bu toplantı, sadece bir nostalji değildi. Hayatın tüm ağırlığına rağmen dostlukların nasıl ayakta kalabildiğini gösteren sessiz bir zaferdi. İçtenlikle karar verdik: Bu buluşmalar sürecek. Yıl geçse de, biz bir araya gelmeyi sürdüreceğiz. Çünkü biz, zamanın unutturamadığı bir dostluğun çocuklarıyız.
51 yıl sonra aynı masada oturmak… Bu dünyada bundan daha kıymetli kaç an vardır, kim bilir?
YORUMLAR