Hatay’da yaşanan tablo, artık sadece bir ihmal değil, koskoca bir aldatmacadır. İnsanların gözüne baka baka verilen sözlerin tutulmaması, toplumsal hafızada bir yara açıyor.
Deprem konutları… Her yıl aynı cümle: “Yıl sonunda teslim.” Peki, sonuç? Üçüncü yıla yaklaşıyoruz, kaç ev teslim edildi? Kaç kişinin evi eksiksiz bitti? Evine geçen kaç kişi memnun? Kaç kişi hala konteyner kentlerde yaşıyor? İnsanların sabrı tükendi, umudu sömürüldü. Ev bekleyen vatandaşın hayalleri, siyasetçilerin nutuklarına kurban edildi.
Uzun Çarşı esnafı… İş yerlerinden çıkarıldılar. “Altı ayda teslim” denildi. Hangi altı ay? Hangi teslim? Çarşısız bırakılan esnaf, günübirlik çözümlerle oyalanıyor.
Daha geçen gün, Hatay Valisi kameraların karşısına geçti. 23 Temmuz’da hem tarihi meclis binasının hem de valilik konutunun açılacağını duyurdu. Ne oldu? Yine ertelenen tarihler, yine yerine getirilmeyen sözler.
Daha sayabileceğim onlarca örnek var…
Bu kentin insanları artık masal dinlemek istemiyor. Hataylı, icraat istiyor. Söz değil, sonuç görmek istiyor. Çünkü her tutulmayan söz, sadece bir projeyi değil, halkın güvenini, umudunu, geleceğe dair inancını da yıkıyor.
Artık şunu açıkça söylemek gerekiyor. Hatay halkı kandırılmaktan yoruldu. İktidar sahipleri mikrofonlara çıkıp tarih vermeyi bırakmalı. Çünkü tarih verip tutmayan, tarih önünde de hesap verir.
YORUMLAR