Yeni yıl için bir film önereceğim size. Bir de yaşamsal bir soru soracağım; Aysel Gürel gibi mi yoksa Türkan Şoray

Peyk’in solisti İrfan Alış ölmüş. Artık yaşıtlarımızın ölümüne alışmamız lazım galiba. Yakın arkadaşımız Pınar öldüğünde, yaklaşık 10 yıl kadar önce,

“Letting go” dünyada 10 kişinin falan hatırladığı bir film heralde; kayıplarının ardından bir terapi grubunda tanışan iki orta yaşlı insan,

Hamlet dünyanın en bilinen metinlerinden biri ve 500 yıldır sahneleniyor. Tiyatronun Mona Lisası. Ama tıpkı Mona Lisa gibi, onun da

Onu ilk ve son kez Tabutta Rövaşata fiminde gördük. Bir kahvede uyuklayan eroin bağımlısını oynuyordu. Sonraki yıllar gerçek bir eroin

Geçmişin mekanlarında, sokaklarında gezerken önce biraz hüzünleniriz. Bu aynı şeyleri bir daha yaşamayacak olmanın verdiği insanı bir histir. Sonra bulunduğumuz

“Hayal kırıklığı” ne güzel bir ifade. Hayallerin fiziksel olarak kırıldığı bir dünya ve tedavi edildiği hastaneleri falan çağrıştırıyor. Bulutlara binen

Cinema paradiso’yu izlememin üzerinden 30 sene geçti ve nerdeyse tek bir sahnesini bile unutmadım. Kasabadan kente giden, üstelik sinema yapan

Ripley Netflix’in son hitlerinden biri, Patricia Highsmith’in 1955 yılında yazdığı romanın uyarlaması. Hayatını dolandırıcılık üzerine kurmuş bir adamın sınırı aşmasını

Netflix’te “Kuvvetli bir alkış” dizisi yayına girdiğinde Porto’daydım ve Türkiye’ye dönmek için bavullarımı toplamaya çalışıyordum. “Bir Başkadır”ı öylesine sevmiş ve

Bir dağın tepesinde mahsur kaldınız ve arkadaşınız öldü. Arkadaşınızı yer misiniz? Kar Kardeşliği filmi bu soruyu soruyor. Sanatsal açılımıysa şu

Sinema sektörüne ilk girdiğimde 22 yaşındaydım ve iki şeyi çok merak ediyordum: 1. “Erkekler neden 50 yaşını geçince öfkeli ve

Moda’daki evimi boşalttığımda yıl 2020ydi. Pandemi başlayalı birkaç ay olmuştu ve 1-2 sene gezgin hayatı yaşayarak bu sürenin sonunda kendi

Slov dans (yavaş dans – slow dance) 80ler ve 90ların tinderıydı. Uzun okul günlerinde, kızları sadece uzaktan izleyebildiğimiz ilk gençliğimizde

Bugünlerde herkes Nuri Bilge Ceylan’ın filmini konuşuyor. Onu uzun uzun incelemeden önce fikrim odur ki bir Tarkovski konuşmak gerekir. Tarkovski

Annem öldüğünde 24 yaşındaydım. Beni en çok şaşırtan hayatın “bu kadar hiçbir şey yokmuş gibi” devam etmiş olmasıydı. Bir cenaze

Erkin Koray öldü. Şimdi anılarımızı onunla birlikte hatırlama vakti. Müzisyen öldüğünde onunla geçirdiğimiz güzel zamanları düşünürüz; hayatımıza eşlik ettiği anları,