Bir efsane mi doğuyor; “Hatayspor…!”

Yaşları yetenler hatırlayacaktır; Hatayspor aslında bir esnaf takımıdır. Uzun çarşı ve köşker çarşısı Hatayspor’u var eden asıl güçtür. Elinde biletlerle Hatayspor’a kapı kapı para toplayan Antakya’nın tanınmış sanatçılarından (Allah’ın rahmeti üzerlerine olsun) Tarzan Şenol, Terziler çarşısından yaşamını takımına adamış terzi Nikola Ubeyt, babam Ali Ertürk, Hatay için uzun çarşıda her sabah tezahürat yaptıran kunduracı esnafı Kadir dayı.

Bunları saydıkça sayarım ama bize öğrettikleri en temel öğretilerden biri Hatayspor sevgisi oldu.

Ancak bu takımı yaratanlar öyle bir kültürün temsilcisiydi ki; istediler ki Hatayspor Hatay’da yaşayan herkesin takımı olsun.

Renkleri Bordo-Beyazdır. Ayrıca Defneyaprağı Yeşili rengini de üçüncü renk olarak almıştır. Bordo rengi Asaleti, Beyaz rengi Temizliği, Defne yaprağı Yeşili de barışı simgeler.

Hatayspor o kentte yaşayan herkesi anlatır, herkesi tanımlar, herkesten bir parçadır.

Önce Hatay’ın güçlü yerel takımları; Kurtuluşspor – Esnafspor ve Reyhanlı Gençlikspor’un birleşmesiyle kuruldu takım. Yine Kanatlıspor, Antakya Gençlik ve Armutluspor dışarıdan takımın güç kaynağıydı.

Arabacı Kerim’i Antakya’da top koşturan hangi amatör futbolcu unutabilir ki…

At arabasıyla yük taşırdı. Ama ilk fırsatta işi biter bitmez stadyuma gelir arabasını bağlar amatör takımına teknik direktörlük yapardı.

İleride “Beton Suphi”, yine sağ bekte “Kasap Fadıl”, kalede yanılmıyorsam “Kar Teknik” buzdolabı tamircisi dükkanını sahibi “Uzun Esat” (O dükkanda bir dönem çıraklık yapmıştım), orta sahanın bel kemiği “Büyük Kaptan” Şenol Koyuncu.

Sayın sayabildiğiniz kadar.

O zamanlar öyle ortada para-transfer falan yoktu. Çıkar yüreğiyle oynar, yenilirlerse ertesi gün çarşıda nasıl gezeceğini hesaplardı.

Bir yürek işiydi Hatayspor.

İskenderun hem ilçemizdi hem de azılı rakip komşularımız.

Hatayspor-İskenderun maçlarının olduğu Pazar günleri Antakya’dan minibüsle İskenderun’a gidenleri iki şey beklerdi; kuyruk ve tartışma.

Hem maçlar için Antakya’dan gelenler çok geç stadyuma alınır ve kapıda bekletilirdi hem de eğer maç İskenderun’un istediği gibi bitmediyse Arsuz kavşağının önünde çevirme olurdu. Çevrilen minibüsteki taraftarlarla İskenderunspor-Hatayspor tartışması yaşanır bazen iş karşılıklı tatlı-sert itiş kakışa dönerdi.

Bir de fıkra gibi olay vardır. Ancak ben bunu o dönem büyüklerimizden dinledim ki gerçek olduğunu söylemişlerdi.

İskenderun’dan Antakya’ya giden minibüsler İskenderunspor-Hatayspor maçı sorasında Arsuz kavşağından hemen sonra Belen yokuşu başlamadan kesilir İskenderunlu bir grup taraftar eline bir tavuk alır minibüsle Antakya’ya doğru gidenleri durdururmuş. Tek tek sorarmış; “Bu elimdeki ne”. “Tavuk” diyenler yoluna devam eder “Tovuk” diyenler dayağı yermiş.

Bu işin şakası ve rengi….

Niçin bunları yazdım…

Hatayspor onursal başkanı Doç. Dr. Lütfü Savaş; “Hatayspor’un başarısı tesadüfi değildir” demiş.

Tabi ki tesadüf değil. Arkada koskoca bir Hatayspor ruhu var. Hatayspor kurulduğu zaman ilk maça babam ve abimle beraber gittiğimizde daha 5 yaşındaydım. Kafamızda gazete kağıdından külahlar, altımıza sermek için çarşıdan aldığımız yeni kunduraları koymak için (O zamanlar Antakya bir esnaf kentiydi. Mobilyalarımız, kunduralarımız, elbiselerimiz parmakla gösterilirdi) hazırlanan karton kutulardan parçalar olurdu. Meşhur Hatay’ın nohut simidi ve Setüt’ün ayranı devre arasında zevkle yenir içilirdi.

Her zaman söylerim önce Hataylı daha sonra Antakyalı olmak bir ayrıcalıktır….

İyi bir Hataylı ve gerçek bir Antakyalı olan Lütfü Savaş’a teşekkür ediyoruz…Hataysporun bugünlere gelmesinde büyük emeği olmuştur.

Hatayspor takımının kurulduğu 1967 yılında Hataysporun ilk kurucu üyeleri: Razık Gazel (Başkan), Orhan Aksuyu (2. Başkan), Fatih Hocaoğlu (Genel Kaptan), Hüsnü Hataylı’yı saygıyla anıyorum. Ölenlere Allahtan rahmet diliyorum.
Onlar bir efsane yarattılar…

Sırada “Süper lig şampiyonu bir Hatayspor” var…

Neden olmasın…