“Okullarda ücretsiz yemek… Köyde bilim mümkün… Eğitime destek verilmeli… İnsan onuruna
yakışır yaşam standartları sağlanmalı…”
Günlerimiz, olması gereken ama çoğu zaman hayata geçmeyen bu temennileri söyleyerek geçiyor.
Geleceğe umutla bakmak istiyoruz; istiyoruz ki yarınlarımız aydınlık, huzurlu ve yaşanabilir olsun.
Ancak beklentiler ile gerçekler arasındaki mesafe her geçen gün biraz daha açılıyor.
3 Aralık Dünya Engelliler Günü geride kaldı. Yıllardır dile getirilen aynı talepler yine gündeme geldi:
Engelliler, haklarını istiyor; acınmayı değil, eşit yaşam hakkını talep ediyor. Onların beklentisi,
toplumun merhameti değil, adaleti.
Bir diğer yanda ise emekliler var… Torununa bir çikolata almayı, harçlık vermeyi hayal eden; ama
ne yazık ki bunu bile düşünürken hesap yapmak zorunda kalan insanlar. Ömürlerini çalışarak
geçirmiş bu insanlar, bugün hayatta kalma mücadelesi veriyor. Ne kadar çaba sarf ederlerse
etsinler, ay sonunu getirmek neredeyse imkansız hale gelmiş durumda.
Tüm bu tablo bir araya geldiğinde, karşımıza çözümsüzlükten örülü bir yumağın çıktığını
görmemek mümkün değil.
Oysa olması gereken bambaşka: Huzurlu, güvenli, herkes için eşit fırsatların sunulduğu bir yaşam.
Çalışanın emeğinin karşılığını aldığı, engellinin hak ettiği koşullarda yaşayabildiği, emeklinin başını
yastığa borçla değil huzurla koyabildiği bir düzen…
Toplum olarak buna ihtiyacımız var. Geleceğe umutla bakmak istiyorsak, önce bugünün
gerçeklerini değiştirmeliyiz.
Çünkü aydınlık bir yarın, ancak adil bir bugünle mümkün.
YORUMLAR