Muzaffer Buyrukçu yazınımızın ustalarından. Yalnızca birbirinden değerli yapıtlarıyla değil, dostlukları, arkadaşlıkları, yarattığı solukla da benzersizdir.
Cemal Süreya boşa sevmez onu. Günlük türünün Nurullah Ataç’tan sonra yetkin sözcüsüdür. Kitaplarının adlarını sıralamaya gerek var mı?.. Eşsiz bir yaşam alanıdır yaratısı. Tutku, insanın durumdan duruma geçen yabancılaşması, memurluk, adanmış arkadaşlıklar, savrulmuş aydınlar, körleşmiş yazarlar, cinsellik… İstanbul’un tinine tanıklık.
Memurluk dedik de, Ustayla aynı kurumda, Toprak Mahsulleri Ofisi’nde çalıştık, emekli olduk. Cahit Sıtkı Tarancı gibi… Sevgili Buyrukçu’nun da çalışma kartına ulaşmıştım. İlgim hiç azalmadı. Bir gün Ankara’dan aradım. Evindeydi. İyi olmadığını, destek beklediğini söyledi telefonda. Hemen yazın örgütlerine, dönemin sinema oyuncusu vekilinin danışmanı Mustafa’ya ulaştım… Uzun ya da kısa hikâye. Birkaç gün sonra evinde yaşamını yitirdiğini öğrendim. Çok etkilendim. Oğlu Erdem Buyrukçu ile tanıştım ardından.
Yazarlık zor zanaat. Öyle ben şuyum demekle olunmuyor. İçinin dışının, her anının yazı olması gerektiğinin en öğretici kişiliğidir Muzaffer Buyrukçu.
Işıklar içinde uyusun Ustam. Saygyla sevgiyle.
YORUMLAR