İnsanın bazı şehirlerle kurduğu bağ, yalnızca taş binalar ya da tarihi sokaklarla açıklanamaz. Bazı şehirler vardır ki, kimliği; yemeklerinin tadında, insanlarının ses tonunda, selam verirken gözlerindeki samimiyette saklıdır. Hatay tam da böyle bir yer…
Binlerce yıllık tarihinin üzerine kurulmuş bu kadim şehir, yeryüzünün belki de en kıymetli miraslarından birine, ‘birlikte yaşama kültürüne’ sahip. Burada, farklı inançlar bir araya gelmiş, farklı diller yan yana konuşulmuş, farklı bayramlar aynı sofrada kutlanmış.
Bir Hataylı için komşusunun Alevi, Hristiyan, Ermeni ya da Sünni olması, bir “fark” değil, hayatın olağan akışının parçasıdır. Çünkü bilir ki, o çeşitlilik bir eksiklik değil, bir zenginliktir. Camiden yükselen ezan sesiyle kilisenin çanı bu şehirde asırlardır birbirine rakip değil, dosttur.
Son günlerde Samandağ’da yaşanan üzücü hadiseler, bize çok eski bir gerçeği yeniden hatırlattı. Kardeşlik bir kez yara alırsa, onarması uzun sürer. Oysa Hatay’ın en büyük gücü, provokasyona kapılmadan, sağduyu ile hareket etmesidir. Bu şehir, dışarıdan gelen rüzgarlara kapılmayacak kadar köklüdür. Çünkü kökleri yalnızca toprağa değil, insanların yüreklerine de uzanır.
6 Şubat’ta yaşadığımız büyük deprem, Hatay’ın taşlarını yerinden oynattı, ama yüzyıllardır inşa edilmiş kardeşlik duvarını yıkamadı. İnsanlar evlerini, sokaklarını, hatta sevdiklerini kaybetti… Ama birbirlerini kaybetmediler. Enkazların arasından çıkan her yardım eli, Hatay’ın asıl mirasını hatırlattı. Paylaşmak, dayanışmak, omuz omuza durmak.
Hataylı olmak, yalnızca bu şehirde doğmak değil, bu şehrin mirasını taşımaktır. Kardeşliğin, hoşgörünün ve barışın elden ele, nesilden nesile aktarılmasını sağlamaktır. Çünkü Hatay, bir harita üzerindeki şehirden fazlasıdır. Hatay, insanlığın hala umut taşıyan yüzüdür. Bu umudu korumak, buradaki her bireyin boynunun borcudur.
YORUMLAR