Bir ömür sürecek uzun yol olduğunu biliyordum. İnceyazın başta, sanat varlık nedenim. Ustalar ustalar… Bir bir ayrıldılar aramızdan, göçtüler. Öyle şanslıyım ki. Melih Cevdet Anday, Fazıl Hüsnü Dağlarca, Zeyyat Selimoğlu, Muzaffer İlhan Erdost, Şerafettin Turan, Vecihi Timuroğlu…
Anılar pek çok. Biri var ki hani denir ya, inanılmaz. Gazeteci ağabeyimle bir etkinlik yolundayız tarihsel kıyı kentine. Havaalanında bekliyoruz. Sonu gelmez bekleyişlerden biri. Ağabeyim öyle son onyılların naylon, türedi gazetecilerinin tersine, özellikle 1970’li yıllarda, Fatsa’da, Ankara’da, yurdun hemen her yerinde pişmiş gazeteci.
Birden bekleyenlerden bir kadına yönelip konuşmaya başlarken, beni de tanıtıyor. Tanıtıyor, çünkü ben görür görmez tanıyorum. Görmekten büyük mutluluk duyduğum kişi usta kadın yazarlarımızdan. Birkaç kişi sayıldığında mutlak anımsanan yazar. Antakya doğum ve yetişme yeri. Birçok romanı, öyküsü yayımlandı; kadın, insan, toplumcu duyarlıklı. Aralarında filme alınanlar da var.
Böyle karşılaşmalarda beklentimi ilgi yönünden düşük tutmaya kendimi alıştırdım. Buna göre ustanın, tanışlığın ardından belki de doğallıkla, fazla ilgilenmemesi beklenir. Ama öyle olmadı. Kırk yıldır tanışırcasına sıcaklık, içtenlik oluştu aramızda. Bir şiirimi ona armağan ettiğimi söyledim. Çok merak ettiğini belirtip, mutlaka göndermemi istedi. Havaalanı hiç bu denli güzel gözükmemişti gözüme. Gazeteci ağabeyimle ailecek tanışıklıkları çok eskiye gidiyor belli ki.
Şiir kitabım lir ve Nehir’i gönderdim. Yoksa Yaşamak Sızısı da birlikte miydi? Evet evet, doğru anımsıyorum. Aldığım övgü dolu mektubu en değerli anmalıklarımdan biri olarak ömrümce saklayacağım. Anlattığım karşılaşmadan buyana onyıllar geçti. Sevgimden, saygımdan hiçbir şey eksilmedi.
Armağan şiirimde İskenderun vardı… Daracık sokaklar. Sen de gitme…diyordum bir dizemde.
Birkaç gün önce hatırını sordum, iyi dileklerimi ilettim. Esenlik haberini aldım.
YORUMLAR