Bugün gençlerin omuzlarında taşıdığı yük, belki de hiç olmadığı kadar ağır ve sarsıcı. Onları
gerçekten dinlediğimizde, sadece birkaç şikayet değil; bir çağın ruhunu yansıtan büyük bir tabloyla
karşılaşıyoruz.
Gençler artık yalnızca “okumak” ya da “meslek sahibi olmak” peşinde değiller. Çünkü mesele
bundan çok daha derin. Güven duygusunu yitirmek, saygı görmemek, sürekli gelecek kaygısıyla
yaşamak, umutsuzluk, yalnızlaşma…
Bunların her biri bir gencin taşıdığı görünmez yaralar. Üstüne bir de ekonomik baskılar eklenince,
yük taşınamaz hale geliyor.
Finansal zorluklar, eğitim hayatlarının her alanına nüfuz etmiş durumda. Sadece kitap parasını
değil, nefes alacak bir alan bulmanın bile bedelini düşünüyorlar.
Gençler aslında çok büyük şeyler istemiyor; yalnızca gençliklerini yaşamak istiyorlar. Gülmek, dans
etmek, tiyatroya gitmek, hayal kurmak, özgürce nefes almak…
Bunlar bir araya geldiğinde ortaya çıkan gerçek çok açık: Bir genç, kendi yolunu çizmeye
çalışırken bile sürekli engellerle sınanıyor.
Bugün “bir öğrenci işte” diye geçiştirdiğimiz gençlerin hikayeleri, aslında bir toplumun geleceğe
dair sınavıdır.
Ege Üniversitesi’ne bağlı yurtların bulunduğu Öğrenci Köyü özelleştirildi. Ücretsiz kalan
depremzede gençlerden, “ailesinden ölen olmayanlara” ağır faturalar kesildi.
Ege Üniversitesi’nin öğrenci köyünde kalan gençlerden kira talep edilmesi, ekonomik olarak zaten
zorlanan öğrenciler için şaşkınlık verici bir durum.
Gençler yalnızlaşıyor, kaygılanıyor, ailelerine yük olma hissiyle baş başa kalıyor. Bu his, bir gencin
taşıyabileceğinden çok daha fazlası.
Tüm bu tabloya baktığımızda, gençlerin içinde bulunduğu hali anlamak ve kabul etmek
zorundayız.
Sorunları tek tek sıraladığımızda kocaman bir yığınla karşılaşabiliriz. Ama her yığın, çözüm yollarını
da beraberinde getirir. Yeter ki görmezden gelmeyelim.
Başaracağız. Çünkü gençlerin ışığı, tüm bu karanlığa rağmen hala parlıyor.
Biz o ışığı fark etmeyi, beslemeyi, güçlendirmeyi başarırsak; sonunda hep birlikte aydınlığa
çıkacağız.
YORUMLAR