Uzun bir aradan sonra yine Antakya’dayım. Yaralı, ama her şeye rağmen direnen, küllerinden doğrulmaya çalışan kentimde… Her köşe başında bir yıkım, her caddede yarım kalmış bir hatıra var. Sorun çok, evet. Ama bir şey daha var: Dayanışma. Umut. Yeniden başlama iradesi.
Yine de, bu sefer gelişim farklı. Bu defa kalbimde hem acılar hem de küçük sevinçler taşıyorum. Çünkü uzun bir suskunluktan sonra Antakya Defne Barış Korosu yeniden bir araya geldi. Mert Tataş’ın ustalıklı yönetiminde, barışın, çok kültürlülüğün ve umudun ezgileri yeniden yankılanmaya başlayacak kentin duvarlarında. İki konserle halkımızın karşısına çıkıyoruz. Bu yıkımın ortasında müziğe, birlikte söylemeye, birlikte iyileşmeye ne çok ihtiyacımız varmış meğer…
Geçtiğimiz günlerde, Hatay’ın anavatana katılışının yıldönümünü kutladık. Bir başka anlam, bir başka duygu… Ulu Önder Mustafa Kemal Atatürk’ün, “Hatay benim şahsi meselemdir” dediği bu topraklarda olmak, sadece bir yurttaşlık bilinci değil, aynı zamanda bir vefa meselesi, bir sahip çıkma sorumluluğudur. Antakya’nın çok sesli, çok renkli dokusunu korumak ve yaşatmak, bu topraklara borcumuzdur.
Ama içimiz bir yandan da kavruluyor. Eskişehir’den gelen haber yüreğimizi parçaladı. Orman yangınında kaybettiğimiz 10 kahraman… O alevlerin içinde yalnızca ağaçlar, yalnızca kuşlar, yalnızca toprağın kokusu yanmadı. Onlarla birlikte insanlığımız da yandı. Sessizce, içimizi dağlayarak… Her biri, bir çınar gibi toprağa kök salmış yiğitlerdi. Bu ülkenin akciğerlerini korurken, canlarını feda ettiler. Onlara borcumuz büyük.
Bugün Antakya’da bir nota çalarken, Eskişehir’in yangın yerinden yükselen çığlığı da duyuyorum içimde. Bugün barış şarkıları söylerken, bir annenin evlatsız kalmış gözyaşıyla da ıslanıyor içim. Bir yanda yeniden başlama sevinci, bir yanda bitmeyen acılar…
İşte bu yüzden daha çok sarılmamız gerekiyor birbirimize. Daha çok dayanışma, daha çok sanat, daha çok sevgi… Çünkü bu topraklarda bizi ayakta tutacak olan şey, her zaman olduğu gibi insanlığımızdır.
YORUMLAR