Bir aylık bir aradan sonra yine kadim kent Antakya’dayım. Bu topraklara her dönüşüm, belleğimdeki yaraların, özlemlerin ve umutların yeniden filizlenmesi oluyor. Antakya, yalnızca taşında toprağında değil, insanının sesinde, kahkahasında, türküsünde de binlerce yıllık birikimi taşıyan bir kenttir. Burada yaşanan her buluşma, her etkinlik, her tören; bizi köklerimize biraz daha yakınlaştırır.
Bu defa gelişimin özel bir nedeni vardı. Kardeş şehir Aalen’de faaliyet gösteren Antakya-Aalen Kültür Derneği’nin değerli başkanı Vecdi Temizkan’ın oğlu Yunus’un düğünü… Yunus evladımıza daha önce verdiğim sözü hatırladım: “Düğününde olacağım.” Hayatta en kıymetli şeylerden biri verilen sözleri tutabilmektir. İşte bu bilinçle Eskişehir’den döner dönmez, eşim Nebihe ile birlikte soluğu düğün salonunda aldık.
Ne iyi etmişiz! Çünkü neredeyse beş yıl olmuştu düğün yüzü görmeyeli. Önce pandeminin ağır yalnızlığı, ardından 6 Şubat depreminin tarifsiz yıkımı… Neşenin yerini hüzne bıraktığı, gözyaşının şarkılardan daha çok aktığı günlerdi bunlar. İşte o gece, uzun bir suskunluğun ardından yeniden hayatın coşkusuna tanıklık ettik.
Düğün, kültürümüzün ne denli zengin bir kaynaktan beslendiğini bir kez daha gösterdi bana. Davul zurnanın o eski dost ritmi yüreğimizi titretirken, arada okunan hahalamalar bizi geçmişin derin köklerine taşıdı. Bir anda çocukluğumun sokaklarına, mahalle düğünlerine, davul sesine eşlik eden alkışlara geri döndüm. Ama aynı zamanda gençlerin çağdaş dansları, çağın ruhunu yansıtan hareketleriyle salonu doldurdu. Gelenekle modernliğin el ele verip aynı sofrada buluşması, Antakya’nın çok katmanlı kültürel kimliğinin küçük bir yansımasıydı adeta.
Birkaç gün sonra bu kez Defne Belediye Başkanımız Sayın Halil İbrahim Özgün’ün de katılımıyla, Aalen’den izne gelen hemşerilerimizi ağırladık. Hasretle kucaklaştık, türküler söyledik, sohbetler ettik. Orada hissettiğim şey, sınırları aşan bir gönül köprüsünün varlığıydı. İnsan, hemşerisini gurbette buldu mu yüreğinin bir yanı eksik kalmaz. İşte o akşam, birlikte söylediğimiz her türkü, yüreklerimizi birbirine bağlayan görünmez bir ip gibiydi.
Şimdi ise gözlerimizi 19 Eylül’e çevirdik. Antakya Defne Barış Korosu, Antakya Kültür Sanat Çarşısı’nda prestijli bir konser verecek. Defne Belediyesi’nin desteğiyle gerçekleşecek bu buluşma, yalnızca bir müzik dinletisi olmayacak; sanatın, barışın ve umudun yeniden filizlenişi olacak. Çünkü biliyoruz ki, sanat iyileştirir.
Sanat, bize yalnızca güzeli göstermez; aynı zamanda acılarımızı dönüştürür, kırıklarımızı onarır. Bir düğünde davul zurnanın coşkusuyla, bir koroda yükselen barış şarkılarıyla, bir dost meclisinde söylenen türkülerle… Sanat, bir şehrin ayağa kalkışında en büyük dayanaklardan biridir. Antakya, yıkıntılar arasından yeniden doğarken, işte tam da bu yüzden kültüre, sanata, müziğe sarılıyor.
Evet, sanat iyileştirir… Bazen bir şarkının içten bir mısraında, bazen bir halayın coşkulu adımında, bazen de dostlarla edilen bir sohbette… Biz Antakyalılar için sanat, yalnızca estetik bir haz değil, aynı zamanda yaşama tutunma biçimidir.
.
YORUMLAR