İnsan, tıpkı diğer canlılar gibidir…
Doğar, yaşar ve ölür.
Önemli olan yaşamını iyi geçirmesi ve gözünün arkada kalmamasıdır.
Meşhur bir atasözü vardır: Ölüm Allah’ın emri, ayrılık olmasaydı.
Evet; ölüm her fani için karşılaşılacak bir olgu.
Ama ayrılık çok acıdır.
Ölenle ayrılmak ve bir daha onun yüzünü görememek, sesini duyamamak, okşayışından mahrum kalmak, nasihatlarını dinleyememek.
Bu ve buna benzer olumlu olgulardan mahrum kalmak…
İşte zor olan da budur.
Ölüm, her faninin er veya geç karşı karşıya kalacağı bir olaydır.
Öyle ya da böyle.
Önemli olan yaşam boyu olumlu işler yapabilmektir.
Kırmadan, üzmeden, olumsuz sözler söylemeden, adımlar atmadan bir yaşam sürebilmektir.
Ben de ölümün acısını bir kez daha tattım.
104 yaşındaki ablamı kaybettim.
Ablam iyi bir yaşam sürdü.
Kırmadı.
İncitmedi.
Üzmedi.
Kimseyi mutsuz etmedi.
Kimseye olumsuzluk tattırmadı.
Bu nedenledir ki, iyi bir yaşam sürdü.
Bu nedenle gözü arkada kalmadı.
Evet, ölüm Allah’ın emri, ayrılık olmasaydı.
Ama bir gün gelecek, her fani de ayrılıkla karşı karşıya gelecek.
Önemli olan, hayırla anılmak ve kırmadan, incitmeden, üzmeden öbür dünyaya göç edebilmektir.
Benim kaybettiğim ablam da böyle birisiydi.
Kimseyi kırmadı, incitmedi ve üzmedi.
Bu nedenle de gözü arkada kalmadı.
Hayat her şeye rağmen devam ediyor.
Kimseyi üzmeden, kırmadan incitmeden bir yaşam sürelim ve hayırla anılalım.
Önemli olan hayırla anılmak ve bunu sağlayacak bir yaşam sürmek.
Ne mutlu, bunu yapabilene.
Ne mutlu, buna uygun bir yaşam sürebilene.
Nur içinde yat. Gözün arkada kalmadı. Mutlu bir yaşam geçirdin ve geçirttin.