Büyüdüğünüz şehrin en çok neresini ararsınız?
En çok hangi mekân sağaltır kelimelerimizi
Ya dilimiz, hangi ezginin nakaratına gizlenir?
Şehirler evrenimizin küçük odacıkları gibi sarmalıyor benliğimizi…
Dün neyse bugün o…
Dil neyse özlem o…
Aradan bir yıl geçti…
Adımlarımızı donduran o facianın üzerinden tam bir yıl…
En korunaksız anlarımızı korkunç bir uğultuyla bölen şiddetin üzerinden…
Rakamlar, rakamlar…
İçimizden geçen fayları konuşmuyoruz nasılsa, şarkılarımızı bölen, adımlarımızı kıran, tanıdıklarımızı yok sayan fayları konuşmuyoruz…
Kaybeden ruhların korunağını işitmiyoruz belki… Kopup giden varlığımızı…
Çocukluğumuzu…
Çünkü bu çağda her şey rakam ve her şey bir son dakika histerisi…
“Boş bir sözden ayrımsız olacak gözlerin
Aynada kendini gördüğünden ayrımsız her sabah,
Suskun bir çığlık, bir sessizlik olacak…” diye yazmış Cesare Pavese
Şimdi hangi kapıya vursak yeridir
Hangi çığlığa sığınsak
Hangi öykü
Hangi şiir
İnsan en kırılgan yerinden acıyınca keşfedemiyor sanırım… Dokunamıyor belki
Zihnimize bastırılmış bir kalıpla dolaşıyoruz ve belki karamsar duruşun kökeni bu…
Harita
Toprak
Ölçek ya da numaralar…
Sınırlar, yükseltiler, enlem ve boylam karmaşası…
Ama bu şehir hala o boyutta değil
Molozlar, yıkıntılar…
Hayatını kaybedenler ve kayıplar
Bu şehir su kuyruklarını taşımakta, barınmayı, ısınmayı
İşsizliği ve yaşama becerisini
Aradan bir yıl geçti…
Adımlarımız donduran o facianın üzerinden tam bir yıl…
En korunaksız anlarımızı korkunç bir uğultuyla bölen şiddetin üzerinden bir yıl…
“Sokaklar geçiyorum
Alın kırışığımdan tutmuş uzanıyor
İçimi kemiren bir gerginlik yatıyor kaldırımlarda
Soğuk nefesimi sarsan rutubet çıldırmışçasına giydiriyor esmer göğünü kentlerin…” diye söyleniyorum…
Çünkü dün neyse bugün o…
Dil neyse acı o…
Asbest, sağlık sorunları, hijyen
Altyapı ve düzelmek bilmeyen sokaklar
Su ve elektrik kesintileri
Elbette ruhumuza sinen hiçlik…
Ve daha önce de heceledim, İyimser bir duyguyu aramak kadar, insanı oyalayan bir kurgu yok.
Bir sığınağın öngörüsü ya da ürkek adımlarla büyüyen kırılma noktasını…
Bir duygunun boşluğu dolduran kasıntısı ya da telaşımıza dokunan siren sesleri…
Bir fotoğraf,
Bir küpe
Geçmişe asılı anılar…
Enkazın ardından ortaya çıkan geniş boşluklar
İş makineleri
Göç, belirsizlik ve yaşam mücadelesi…
“Söyle bana, söyle bana, kimdir o, kim çağırıyor beni,
Kim sesleniyor, kim bağırıyor,
Söyle bana, bu kadar uzaktan gelen bu yalvaran çağrı nedir…” diye haykırıyor Vicente Aleixandre
Şehirler evrenimizin küçük odacıkları gibi sarmalıyor benliğimizi… Yaşamı katlanır hale getiren imgeler gibi…
Her şeye rağmen öznesi güçlü bir cümleye tanıklık ediyoruz…
Geçmişiyle var olan bir ezgiye
Ve bu renk, yeni bir şehir umuduyla dokunuyor insana…
Yeni bir tını
Her dilden ortaklaşan daracık sokakların özlemiyle dokunuyor zamana…