Bir ses, yaşamı hangi ezgiyle taşır? Kaskatı kesilmiş bir acıyı nasıl Gücenmişliği, Acımasız ve uslanmaz bir yorgunluğu? Hepimiz yuvarladığımız çağın

Kaygı biriktirmeyi ne vakit öğrendiysek o… Islığımıza sığınmayı ne vakit seçtiysek… Adımlarımızla hızlanan bir tenhalık gibi… Yaşanmışlık ve sözcüklerimize sinmiş

Zamanı inciten bir gidişi saklamak, sıklıkla yinelediğimiz bir sözcüğün alışkanlığında kaybolmak gibi… İçimizde taşıdığımız her neyse, kentin yarım kalmış tutkusuna

İncelmiş bir kabuğa, kırılganlığın ne olduğunu kim anlatabilir? Dış dünyaya kapatılan zihin ve zorunluluğun yarattığı özgüven kaybını… Bedenimizde yaşanan her

Hangi sözcük kendinden fazlasıyla anılır ki? Hangi hız yaşamın onarılmaz ritmine dokunabilir… Kaygının diğer adı sanrı olmalı… Perdenin diğer ucundaki

Öyleydi, yaşamımızı aşındıran bir katmandaydık sanki… Geçmişin kıyısında yeni bir şey hayal etmek ya da durup düşünmek… Neyi kimle eşleştirmeli,

Hatırlamakta güçlük çektiğimiz o kırılma anı gibi hayat, akıp gidiyordu işte… Ve belki içimiz, tanımlanmayan bir döküntüyle acıyordu… Herkesin bildiğini

Gezegenin hemen her yanına bulaşmış dumanımsı tabakayı aralama hissi biraz da… Sözün yitip gitme ihtimalini kavrama duygusu… Hem korkunç, hem

Küçücük bir an, birden fazla düşüncenin yoğunluğuyla da okunabilir… Kendine doğru yürümek… Yaşamın kendisine doğru… Dönüp ardımıza baktığımızda, bilincin en

Alıştığımız sözcüklerin kırılganlığıyla yaşıyoruz belki…   Algının, yokluğun, acının… Bir diğer anlamıyla tanıklık hatta zihnimize çöreklenmiş bir bulanıklık… Yoksa bir

 Her duygu, kendiyle kesişen rolü tanımlıyor belki… Er ya da geç hayata belirsiz bir tortu bırakıyor…   Önerme başkadır ancak incinmiş

Günce’ye Mektuplar 2 Evreni kurcalayan en önemli sezgi düşlerinin rengiydi kuşkusuz… Hangi sözcüğü yuvarlasan, durup umudu yeşertecekmiş gibi… Zihin dünyamızı

Kaygısız bir geleceği hayal etmenin yolu var mı? Günümüz dünyasını, üstesinden gelemediğimiz olayları ötelemenin yolu… Tanımlayamadığımız yarım kalmışlıkları, Tutunacak sözcüğü

Bir nesneyi doğrudan doğruya tanımlamanın yaşanmışlıkla bir ilişkisi olmalı Hesapta olmayan bir kaybın düşünsel ritmi de olabilir… Bir imge, zihnin

Şimdi dönüp kulağımıza ilişen geçmişin neresine sığınmalı? Neyi hatırlamalı, ne kadarını, ne ölçüde? Dijital yalnızlığın bu büyük veri deposu, bize

Yaşadığımız her an, geleceğimizi bir zaman aralığıyla yoklar Her dönemde insanlığın doğaya dayattığı koşullar gibi… Belki asıl sorun aşırı tüketimden

Zamanın taşıyıcısı olan, hayatı anlamlandıran bir yolculuk… Taşkın bir çağın pençesindeyiz sanki… Bizi bir yerden bir yere savuran Duygularımızı her

Bir hiçliği, kendi dünyasında tanımlamaya gerek var mı? Acısından ders çıkaramadığınız yapay kentler büyütmenin? Reklam panolarından taşan deneysel akıl oyunları…

Bir çağı kanıksamanın çok ötesi, anımsattığı kaygının daha çok… Kımıldayan ivme ya da anlamsızlaşan hız… Refah ya da mutluluk… Sıkıştığımız

Hepimiz yuvarladığımız bir sözcüğün karakteriyle yaşarız… Anlaşılmanın gurur verici öznesi ya da anlaşılmamanın yalnızlığı gibi… Sert bir kayanın içinde sıkışmış

Bakışlara sığınmak gibi… Her şey anlamının çok ötesi ve her şey anlamsızlığın… Zamanın çözümlenmemiş denklemi ya da duygu körlüğü Ortadoğu,

Şair olmanın sıkıntısı burada başlar. Karşılaştığımız hemen her olaya anlamlar yüklemek… Canlı cansız tüm duygulara… İçinde bulunduğumuz kaotik yaşam, karşı

Doğanın kucağında büyüyen canlılığın, geleceği toparlayan bir rengi olmalı… Hayal kırıklığına uğratmayan bir renk… Canlının acısıyla kımıldayan, doğanın telaşıyla koşturan…

“Adımı hatırlamıyorum…” diye irkildi. Ne olduğumu… Yanan ağaçların çığlığı, yanan canlılığın… Bir kördüğüm, yaşama yeni acılar katıp duruyor sanki… Doğanın