Kendine ait olabilme meselesi… Tutku sahibi bir sığınağın öngörüsü veyahut adımlarla büyüyen bir dönüm noktası… Herkesin her şey olduğu, konuşkanlığın

Kuşağımızın kaybı daha uygun olurdu sanırım… Ölü sevici toplumun sanal çığlığına dokunmak istercesine, “Gidenin arkasından anıları konuşmak yerine o insanlara

Tenha bir zihnin tenha sokaklarını adımlayan ritim… İkili sayı sistemini kıskandıran düşsel aritmetik… Limon ağaçları, kediler, yeşile ve doğaya dair

Her geçmiş, kaygılı bir gelecek barındırır… Kayıplar yaşanır, sevinç de, hüzün de barınır bu ritimli geçişe… Kaldırım Serçesi, Sokak Kızı

Gazete ve televizyonlar, yeni yıla girecek ilk ülkenin, Pasifik’te ada devleti olan Kiribati olacağını duyuruyor… Yeni yıl yeni bir umut

Edebiyatla tanışmanız diye sordum… “Okul öncesi annemle babamın bana okudukları kitapları birkaç kez dinledikten sonra ezbere okuduğumu çok net anımsıyorum.”

Her sesin ayrı bir titreşimi olsa gerek… Öğrenilmiş kaygılara sırnaşan ayrı bir ritmi… Ama “Her yanda öyle bir tekdüzelik var

“Annemin öldüğü yaşı çoktan geçtim Suyun vefası ve acılar Bir de gökyüzü Çocuklarım olsa da…” Refik Durbaş’ı da yitirdik… “Yılların

“Hep aynı yankı, birikmiş kaygı gecenin gözlerine çürür ilkin Ve her kuşak, hecesi yitirilmiş sözcükle budar köklerini Kuşlar da bilir,

20 Kasım Dünya Çocuk Hakları Günü’nü geride bıraktık. Daha önce yüzlercesini bıraktığımız gibi ardımıza bakmadan… “İçimdeki çocuk hiç büyümedi. Sesini

“Baka kalırım giden geminin ardından; Atamam kendimi denize, dünya güzel; Serde erkeklik var, ağlayamam…” İnsan kaçırdıklarını anımsamak istiyor sanki… Mutluluk

Kalabalık arasında yaşanan o adımsızlık hali… Sıkılgan bir şehrin temposundan kurtulmak ya da kırılgan bir keşfin akışına kapılmak… Ama en

Bu sessizliğin bir adı olmalı anne Bir dili Hatta iki yüzü Kanatlarındaki baykuş gibi Zehrimizi sağaltan bakışı… Belki bir sedir

Kayıp bir zihin ve yaşamın ötelenmez ritmi gibi yüzümüze her daim sırnaşan bir endişe… “Ana karnındaki yumurtayla ilgilenen toplum, doğan

İnsanlar mı şehri, şehir mi insanları sağaltır bilinmez ama bu geçmiş dediğimiz an, daima bir hüzünle yoklar kulağımızı… “Ne kadar

Yaşama iliştirilmiş her gerçek, anlamsız bir sızıyla salınmaya mahkûmdur… Bitişine inanmadığınız coşkulu bir ana fısıldar gibi… Dostoyevski, Yeraltından Notlar adlı

“Şehre çöken karanlık Her gece başucunda Yalnız korkan çocuğa Masallar anlatırdı…” Behçet NECATİGİL Modern dünyanın yarattığı kolaycı başarılar, makineleşen bireyle

Adnan Satıcı şiiriyle başlamalı belki, Kaz Dağları’na uzanan çatallı bir ses, bir umut, bir özlem… “Nereye O uysal saçlarınla nereye,

“ Çiçekli şiirler yazmama kızıyorsunuz bayım Bilmiyorsunuz. Darmadağın gövdemi Çiçekli perdelerin arkasında saklıyorum…” diye haykırmış Didem Madak bir şiirinde. Gündem

“Aynı ürperti aynı heyecan Sensin boyun eğen acıya Gizlenmez yaraları taşırken bedenin Ömrümün genç yarısına…” diye yazmış Kan İnce, Ömrüm

İnsanı duygularıyla irdeleyen, kendi olduğu için alkışlayan, zaaflarıyla alay eden, yücelten, kıran, birleştiren bir yapboz ve cılız adımları usulca nakışlayan

“Bir anlayan olsa anlatırdık gözyaşını da / Hem o zaman gözyaşı bile kınanırdı / Hüzün de kınanırdı, yalnızlık da…” diye

Cenk Koyuncu şiiriyle başlamalı belki… Hüznün ve neşenin birbirine karışıp kavramını yitirdiği bir gariplik… “Çekmecelerde saklardım hüznümü Kuşların kanatlarında birer

“Kırgınım, saçılmış bir nar gibiyim sessiz akan bir ırmağım geceden git dersen giderim kal dersen kalırım…” Behçet AYSAN Sanal büyünün