Türk romanı son yıllarda ne toplumcu gerçekçilikle, kentleri uysal görünümle kuşatan kaçıncı kuşak göçerlerle, ne yoksullukla cebelleşen üniversite öğrencileriyle, geçimleri yirmi dört saat çalışmaya bağlı kitleyle…ilgili. Varsa yoksa kıyımcı, dinci, tarikat, cemaat aklamakla, cinsel hezeyanla işleri. Bunalımdalar.
Dışında yapıt kolay çıkmıyor. Beethoven Club Fatih Atila’nın yeni romanı. Üzerine yazıldı, yazılıyor. Hak ediyor ilgiyi bu roman.
Fatih Atila daha ilk romanı Akdeniz’in Kıyısında’yla, Eleştirmen Fethi Naci’nin keşfedip, Yüzyılımızda 100 Türk Romanı adlı kitabına aldığı bir yazar. İlk roman emek, sınıf, direniş romanı.
Atila, yaşamıyla sanatı her zaman örtüşmüş yazar. İkinci romanı Alaturka Rapsodi adeta bir nehir roman. Bir bölümüyle köy enstitüleri destanı. Baba Ahmet Atila az da saklı kalmış yetkin köy enstitülü yazar-öğretmen. Özellikle Köy Enstitüleri Dergisinde sürekli yazar. Baykurt’la yakın, dost, mektuplaşırlar. Hiç karışmadığı oğlunun siyasi çalışmaları, yokluğu az mı acı vermiştir sanırsınız ama dedim ya karışmaz. Öngöremediğine neredeyse eminim, o tanıdığı serbesti, Türk romanına eşsiz yazar kazandırdı. Bir belirlemem yine doğrulanıyor: Kimi kişilerin yaşamı o denli olağanüstüdür ki düz anlatımı bile inanılmaz şaşırtıcıdır. Elbette kurgu da olmaz mı, var…
Ve ardından Ölü Canlar, Dargeçit romanları ki yine benzersiz çözümlemeler!
Beethoven Club Büyük Besteci Beethoven’e doğum yıldönümü selamı olduğu gibi, Doğu’nun masal-anlatı geleneğinin çağcıl yorumu. İzleği anlatmak doğru olmaz. Ailenin küçük kızını yetiştiren, aileden sayılan, büyükbaba konumundaki Başkemancının yaşamını yitirmesiyle başlayıp birçok dünya ölçekli anlatının sonunda aynı temle biter roman.
Eğer bir kültür, yayın ortamımız varsa, Beethoven Club üzerinde yoğunlaşılması gerekir.