Cumhuriyetin 100. yılını geçtiğimiz hafta kutladık.
Yer yerinden oynadı.
Gördük ki; bu cumhuriyet, sonsuza dek yaşayacak.
Bunun en büyük işareti de gençlerin gösterdiği ilgi, sevgi ve bağlılık idi.
Bir kez daha anladık ki; eğitim öğretim birliği doğrultusunda atılan adımlar semerelerini vermeye başlamış.
Bu arada köy enstitülerini de gözden uzak tutmamak gerekliliği kendini göstermiştir.
Eğer köy enstitüleri kapatılmamış olsa idi, eğer eğitim ve öğretime ilk günkü gibi değer verilse idi, eğer çağdaş uygarlığı izleme yolunda atılan adımlar zaman zaman kesintiye uğratılmamış olsa idi, eğer Cumhuriyetin elde edinimlerine çelme takılmak istenmese idi; bugün daha ileri bir yerde bulunuyor olacak idik.
Cumhuriyetin 100. yılını idrak ettiğimiz bu günlerde, bunları hatırlamalı ve adımlarımızı da ona göre atma gerekliliğini gözden uzak tutmamalıyız.
Köy enstitülerini gündeme getirmemizin nedeni de budur.
Eğitim ve öğretimin değerini bilmeden çağdaş bir toplum olmamız mümkün değildir.
Şöyle bir etrafımıza bakalım.
Kimler söz sahibi olmuş?
Kimler hangi makamlara gelmiş?
Kimler eğitim ve öğretim sayesinde bulundukları makamda yönetici konumuna gelmiş?
Bunları gördükten sonra eğitimin ne denli önemli olduğunu anlayacak ve sonra da ona sımsıkı sarılmak gereğini duyacağız.
İşte bunları gözden uzak tutmayarak yol haritamızı çizdiğimiz zaman başarı imkanlarını da daha kolay elde edeceğimizi unutmamalıyız.
Cumhuriyetin sonsuza dek yaşayabilmesi için eğitime önem vermeliyiz.
Çağdaş bir ülke olabilmek için bunu unutmamak gerektiğini bir kez daha anımsatıyoruz.
Unutmayalım; çağdaş bir ülke için çağdaş eğitim şarttır.
Unutmayalım…