Artık karşımızda bir eğitim politikası değil, bir vicdan iflası var. Devlet, çocuklara sahip çıkması gerekirken, onları sanayiye, üretim hatlarına, patronların insafına bırakıyor. Üstelik buna “mesleki eğitim” deniyor. Sömürünün adı artık pedagojik.
Çocuklar haftanın dört, beş günü iş yerlerinde ter döküyor. Patronlar sıfır maliyetle iş gücü buluyor. Üstelik bu çocuklara ödenen ücretler bile işsizlik sigortası fonundan karşılanıyor. Yani işsiz kalan vatandaşın güvencesi, çocuk emeğini finanse ediyor. Bu sistemin adı MESEM. Merkezde ne meslek var ne de eğitim. Merkezde yalnızca patronların karı var.
Sanayi Bakanı, “623 projeye 2,6 milyar lira aktardık” diyor. Kim için? Çocuklar için mi? Hayır. Sermaye için. Bu düzen, çocukları ucuz işçi haline getirirken kamu kaynaklarını da holdinglere peşkeş çekiyor. En acısı ise, bu sistemin bir de karanlık yüzü var: yolsuzluk. Sadece bir okul üzerinden 77 milyon lira hortumlanmış. Binlerce hayali çırak kaydıyla kamunun cebinden para aktarılmış.
Milli Eğitim Bakanı, liseleri holdinglerin taleplerine göre düzenleyeceklerini, zorunlu eğitimi kısaltabileceklerini söylüyor. Açıkça itiraf ediliyor artık: Çocuklar “ara eleman” olarak görülüyor. Eğitimin misyonu, birey yetiştirmek değil, sistemin çarklarını döndürecek dişliler üretmek.
2023-2024 eğitim yılında 12 çocuk, 2025’in ilk dört ayında ise 23 çocuk çalışırken yaşamını yitirdi. Bu ölümler istatistik değil; her biri parçalanmış bir hayattır. Devlet eliyle kurulan bu düzen artık yalnızca eğitim değil, ahlakın da çöküşüdür. Çocukların geleceği, bu ülkede bir kamu politikasıyla gasp ediliyor ve biz, buna sessiz kaldıkça suçun ortağı oluyoruz.
YORUMLAR