Bence …
Empati kurmaya çalışan kişinin …
Kendini ve kişiliğini, neredeyse feda ederek karşıdakinin, memnuniyetine adaması gibi bir şeydir .
Tek taraflıdır ve bir taraf sürekli alıcı durumdadır.
Empati kurmayı abartan kişinin…
Kendisi olmaktan çıkıp… sürekli karşıdaki gibi düşünüp, davranmaya çalışması…
İstemsizce…
Kendisini, karşısındakine benzetip , onun yerine koymasına sebep olabiliyor.
Kendi karakterinden sıyrılıp, bambaşka biri haline gelebiliyor .
Kişinin sahip olduğu asıl karakter ve düşünceleri dönüşüme uğrayıp yabancılaşmaya, şaşırtıcı değişimlere sebep olabiliyor .
Empatinin abartılması durumunda, yaşanan yoğun duyguların , kişinin algılarını daraltıp, bazı şeyleri görmesini engelleyebiliyor .
Diğer yandan önce cazip sonra sıkıcı olabiliyor.
‘’Onu da anlayalım‘’ ‘’bunu da okuyalım‘’ ‘’aman kırmayalım, üzülmesin ‘’
‘’Aslında çok iyi bir insan ama çevresi kötü ne yapalım ‘’
‘’aslında böyle demek istememiştir‘’ ‘’şöyle yapsaydım böyle olmazdı ‘’
‘’böyle söylemeseydim şimdi farklı olurdu‘’ gibi.
Aslında anlamamız gereken şey, empati kurulmaya çalışılan kişinin, o değeri ve saygıyı hak edip etmediğini iyi anlamak .
O ayrımı yapabilmek, ölçüsünü kaçırmamak .
Yoksa, zamanla, büyük sıkıntılara ve telafisi zor tahribatlara yol açabiliyor.
Çünkü …
Empatiyi abartmak …
Empati kurulan kişinin …
Sürekli her şeyi kendine hak görerek … zahmet etmeye gerek duymadan …
Karşılıksız almaya alışması ve bundan rahatsızlık ve huzursuzluk duymamasıdır .
Beklenti ve isteklerini, yerine getirilmesi gereken bir zorunluluk gibi görebilmesidir .
Empati zehirlenmesi, kişinin kendine, kayıtsız şartsız her şeyi ama her şeyi hak görmesidir .; ))