Ne güzel, değerli insanlar tanıdım. Yücegönüllü, dingin, sergenden uzak, yüreği halkla, yurtla dolu sanatının deryası adamlar… Melih Cevdet Anday, Zeyyat Selimoğlu, Cengiz Bektaş, Vedat Günyol, Mustafa Şerif Onaran, Talip Apaydın, Mahmut Makal, Abdullah Özkucur, Osman Bolulu, Hacı Angı, Ali Dündar, Yaşar Kemal, Işık Kansu, Fikret Otyam… Adları neden yazdığımı bilmek isteyenler olabilir. Özellikle gençler tanısın. Onları okusun. Onlar çokluk değil. Suda balık, yerde karınca değil. Çalışkan, üreten değerlerimiz. Bu adlarla yüzümüz ak, başımız efeler gibi dik.
Türk aydınları Türkiye dışında bulundukları yerlerde de insanlığa damga vurdular. Balkanlar’daki kandan Türkiye’ce bağra basılan Ağabeyimdi Yazar-Ozan Hasan Mercan. Uzun boyluydu, az konuşurdu. İçinde kimbilir ne kasırgalar eserdi. Bir resim sergisinde tanışmıştım; hemen ısınmıştım. Sergi tanışıklığımız sonrasında mıydı? Anımsayamıyorum… Önemi yok. Kardeşliğimizi değerli olan. Küçük fermuarlı çantası kolunun altında Milli Kütüphaneye yürürdü. Orada çalışırdı. Şiirleriyle, başka yazılarıyla, kitaplarıyla, başta Kosova olmak üzere ekinimizi kökleştirmişti Mercan.
Türkiye yıllarında mı, yoksa hep mi öyleydi, üzgündü, düşünceliydi.
Pırıl pırıl çocuklar yetiştirmişti. Onlarla da tanıştırmıştı. Ne ki dürdürme olanağı bulamadım, kusur benim…
Sincan gömütlüğünde yatar Mercan. Hiç bilir miydi? “Bir yiğit ölmüş diyeler…”
Kaç yıl geçmiş, hiç bakasım yok. O erdemli, anlamlı insanı hep anımsıyorum…
YORUMLAR