Hayatınızı bir film şeridi gibi gözünüzün önüne getirdiğinizde ne de çok insana öfkeli olduğunuzu fark etmişsinizdir. Kimisi bizi utandırmış,kimisi yalan söylemiş, kimisi iftira atmış ,kimisi didişmiş…
İşte bu noktada birilerinden nefret etmekti yoksa yine de içinizdeki sevgiyi öldürüp öldürmemek mi ? ikileminde kalıyorsunuz.
İkinci olarak da kinlenmek mi intikam isteği mi yoksa affetmek ve yoluna devam etmek ikileminde kalıyorsunuz.
Hayatımıza giren insanlar bizim için bazen bir ödül,bazen bir ceza,bazen bir ders,bazen bir yük olabiliyor. Ancak sırf birkaç insan canımızı acıttı diye hayat acımasız ,insanlar kötü gibi genelleme bizi ilerletmekten ziyade ,ruhumuzu enkaza çevirecektir.
İnsan neden affeder biliyor musunuz?
Çünkü güzelliklere ,yeniliklere ruhunun ve zihninin kapılarını açmaya ihtiyacı vardır. Affederek içini ferahlatır ve yeni yaşantılara gönül kapısını açar. Affeden insan güçlüdür Konfüçyus.
Çevrenizdeki güçlü insanlara bir bakın! Onlarca şey yaşamış ,sırtları hançerle dolu ama öfke duymamayı ,hoş görmeyi ,önemsememeyi öğrenmişler bir şekilde.
Bazı şeyler tabi ki affedilemez ama o düşünülerek sürekli şekilde hayat zindan da edilmez.
‘Affetmek ve unutmak iyi insanların intikamıdır.’
Schiller