Birçoğu, yaşından ötürü ya da bakımsızlıktan kuruyan, hatta gövdelerinde derin oyuklar oluşan ağaçlar. Bu oyuklar, onların ayakta kalma çabasını zorlaştırsa da, süreci umutsuz hale getiren kare, eldekiler! Antakya’nın Asi Nehri kıyısı boyunca uzanan kaldırımların kenarlarındaki yaşlı ağaçların yorgun hallerine eklenen bu son karede, içi boşalmış bedenleri birer çöp kutusu haline getiren bizler varız! Yenen içilenlerin atıkları arasında, kağıt kahve bardaklarımız da var!
Yaşananlardan şikayetçi olanlar ise yerel idarecilere çağrılarında birleşiyor.
H.Ş. >> Baktıkça, sinirleniyorum. Hiç mi değişmeyiz? Hiç mi utanmayız? Ben, bunu yapanları yakaladığımda uyarıyorum ama… Uyarmakla bitecek gibi değiller. O kadar çok kişi bunu yapıyor ki, alıştık! Çöpe de, çöp atana da, tüm bunlar yaşanırken hiçbir şey yokmuş gibi davranan kent yöneticilerine de!
U.B. >> Çocuklarıma nasıl bir dünya kalacak, bilmiyorum. Ama bir şeyden eminim! Pis bir kentte büyüdük ve çocuklarıma da böylesi bir kent miras kalacak. Yine de yere çöp atmamayı öğretiyorum onlara. Atanları uyarmaları gerektiğini de. Onların her biri bizlerin umudu. Dilerim, bu kent, onlarla değişir bir gün. Çünkü bizi yönetenlerin değiştiremediği aşikar! Tamer Yazar