Nereye Kadar?

Dünyanın her tarafında kadına şiddet hareketi protesto ediliyor.
Her on dakikada bir kadın öldürülüyor, bir kadının yaşamı sonlandırılıyor.
Bizde de bu durumun protesto edilmesi yolunda adımlar atılması hazırlıkları yapıldı.
Ama ne yazık ki engellerle karşılaşıldı.
İstanbul’da metro hatları kapatıldı, yollara barikatlar kuruldu.
Kadına şiddet hareketinin protesto edilmesine izin verilmedi.
Kadına şiddet hareketinin engellenmesi yolunda atılmak istenen adımlara engel konuldu.
Böylece bir gün gelip geçti.
Neden?
Bunlar böyle olurken, teğmenlerle de sorunlu günler devam edip durdu.
Teğmenler normal kutlamaları yapıldıktan sonra, kendi aralarında toplandılar ve kutlama yaptılar.
Mustafa Kemal’in askerleri olduklarını yüksek sesle dile getirdiler.
Böylece kutlama sona erdi ve herkes kendi işi ile meşgul olmaya başladı.
Ama sonra ne oldu?
Birileri arının kovanına çomak soktu, alevler etrafı sardı.
Mustafa Kemal’in askerleri hakkında disiplin kovuşturması başlatıldı.
Bakalım sonuç ne olacak.
Milli eğitimde de işler iyi gitmiyor.
Öğretmenler durumlarından şikayetçiler.
Tarikatların, cemaatlerin toplandığı sivil toplum kuruluşları ile milli eğtim bakanlığı işbirliği yapıyor
ve yapmaya da devam edeceğini açık açık beyan ediyor.
Okullar pislik içinde.
Okullarda öğrenciler donuyor.
Okullarda öğrenciler açlar.
Okullarda öğrenciler aç ve soğuktan donuyorlar.
Ama mili eğitim bakanlığı tarikatlarla, cemaatlerle işbirliğini sürdüreceğini rahatça söylüyor.
Öte yandan ekonomi almış başını aşağı doğru gidiyor.
Gidiş öyle bir hızla oluyor ki kimsenin tutması mümkün değil.
Dar gelirli, emekli, asgari ücretle geçinmek zorunda kalanlar perişan bir durumdalar.
Günü kurtarmaya çalışıyorlar ama ne yazık ki başarılı olamıyorlar bir türlü.
Bu ortam içinde bir de kreş işi çıktı ortaya.
Kreşlerin kapatılması milli eğitim makamları tarafından resmi yazı ile duyurulmaya başlandı.
Ekonomide sıkıntı had safhada iken kreşleri kapatmak ne demek?
Bunun izahı mümkün olamaz.
Böyle bir ortam içinde yaşıyor ve günü kurtarmaya çalışıyoruz.
Emekli, asgari ücretli, esnaf ve benzer durumda bulunanlar kara kara düşüne dursun, küçük bir
azınlık ise keyif çatıyor.
Asgari ücreti belirleme çalışmaları yapılırken, artışın getirisi şimdiden eriyip gitti.
Ve biz bu durumda ne yapıyoruz?
Çekişiyoruz.
Sen, ben kavgası yapıyoruz.
Çoğumuzun karnı aç.
Çoğumuzun üstü perişan.
Çoğumuzun geleceği belirsiz.
Biz de böyle bir durum için başlıyoruz didişmeye.
Didişelim, kavga edelim ve bakalım sonuç ne olacak?
İşte böyle bir ortam içinde yaşıyor ve günü karşılıyoruz.
Günü karşılıyor ve gelecek günlerin aydınlık olmasını umut ediyoruz.
Umuyor ve bu umutla da bekliyoruz.
Bakalım nereye kadar?