Sanki hemen hiç kimsenin soluğuyla denkleşmeyen bir kesişme anı… Kimse kimsenin gölgesi değil ve hiçbir simetrinin karşılığı yok… Kimsenin yarasına

Bir galaksinin iyimser bir kopyası olabilir pekâlâ… Zamanı geriye saran ve hatta durduran bir mekaniği… Sıkıştığımız molozdan çıkmanın derin boşluğu

Ayrıntılar içinde aradığımız o gerçek diyordun… Bu ifade yeni kurulmuş bir cümle mi, basit bir tekrarın sayıklaması mı yoksa? Tekrarlı

Bir yarı baygın zaman, birbirine eklemlenen adımlar gibi ıskalıyor sokağı… Kendine ya da boşluğa hükmeder gibi… Herkesle konuşur gibi ama

Saat saat yaşanan hız, saat saat değişen gündem, şakaklarımızı zorlarcasına yaşanan yokluk… Aslında bir yolculuğun süresi, hiçbir şeyi unutturmuyor Başka

Büyüdüğünüz şehrin en çok neresini ararsınız? En çok hangi mekân sağaltır kelimelerimizi Ya dilimiz, hangi ezginin nakaratına gizlenir? Şehirler evrenimizin

Her bireyin zihninde konumlandırdığı şehir algısı farklıdır… Açtıkça açılan yaralar ve iç içe geçmiş yaşamlar gibi Zorunlu bellek icadı ve

Her bireyin zihninde konumlandırdığı şehir algısı farklıdır… Açtıkça açılan yaralar ve iç içe geçmiş yaşamlar gibi Zorunlu bellek icadı ve

Bir yılı daha geride bıraktık… Zaman dışında her şey ya da tam tersi… bir coğrafyanın öznesi olabilmek… Anlatıcı, karakteri ya

Aslında karamsar düşüncelerden sıyrılma öyküsü bu… Doğayı her canlısıyla anlamak Farkında olmak ya da soyutla somutun ikileminde yaşanan iz düşüm

9 ay geçmiş kolay mı? Sarsıntı, çığlık, ulaşılamayan telefonlar… Yakınlarımız, dokunamadıklarımız… Sonrası kolon, kiriş bilmecesi… Richter, fay, geçmiş, gelecek… Sonrası

Konuşanlar, bağıranlar, ama ben sözümü henüz tamamlamadım diye yutkunanlar… Görünenler Görünmeyenler İmza kuyrukları Söyleşiler Moderatörler Köşe yazıları Ve ısmarlama edebi

Ve depremin üzerinden sekiz ay geçti… Özellikle Antakya kent merkezi ve tarihi dokunun yaşadığı yıkım… Enkazın ardından ortaya çıkan geniş

Bellek her zaman umursamaz değildir aslında İçinde bulunduğumuz çağ, karşı karşıya olduğumuz fiziksel ve düşünsel çöküş, nükleer tahribat, Çevre sorunları,

Adımların sınırları incelmiş gibi… Bir yanı hiçlik, bir yanı yokluk, bir ayna tekerlemesi, gerisi yok…   Sıradanlaşma, sığ suların bulanıklığına

    Belki bir yolculuk haberi, Adı konmamış bir ivmenin hızına tesir eden bir kırgınlık hali belki Bu moloz Bu

Üzerinden neredeyse yedi ay geçmiş gibi ama dün…Çığlıkların kesildiği o sarsıntıYok olan tarih…GöçSu kuyruklarıİşsizlikBarınma ve eğitim sorunları…Ne uykudayız, ne de

Bütünüyle her şey olmak ya da hiçbir şey… Boş, kocaman bir kavis, bir elips, bir haykırış, bir özlem ya da

Günce’ye İyimser bir kurguyu aramak kadar, insanı oyalayan bir duygu yok.Bir sığınağın öngörüsü ya da ürkek adımlarla büyüyen kırılma noktasını…Kiriş,

Adımlarını sayma diyordu Terzi Yusuf. Gökyüzünü sayma… Maviyi, uçurtmaları ve gökkuşağını…“Şimdi hayatın içindeymiş gibi yaşamak daha da zor” diye mırıldandıMolozlar,

Bilgi türleri, dijital sınırlar, tartışma programları, diziler, heceler… Sanki herkes bir koridor yumağının etrafında kümelenmiş gibi… Ve sanki yaşananların hemen

Hangi sözcük kendinden fazlasıyla anılır ki, Hangi hız yaşamın ritmine dokunabilir? Kaygının diğer adı sanrı olmalı… Perdenin diğer ucundaki oyun,

Zamanı iyileştiren bir geleceği saklamak ya da sıklıkla yinelediğimiz bir sözcüğün alışkanlığında kaybolmak… İçimizde taşıdığımız her neyse, yarım kalmış bir

Hemen her güne popüler anlamlar yükleyen modern yaşam, hemen her günün gerçekliğini ıskalamaya devam ediyor… Mutluluk barındırmayan bir yerkürenin geçmişiyle