Hangi sözcük kendinden fazlasıyla anılır ki, Hangi hız yaşamın ritmine dokunabilir? Kaygının diğer adı sanrı olmalı… Perdenin diğer ucundaki oyun,

Zamanı iyileştiren bir geleceği saklamak ya da sıklıkla yinelediğimiz bir sözcüğün alışkanlığında kaybolmak… İçimizde taşıdığımız her neyse, yarım kalmış bir

Hemen her güne popüler anlamlar yükleyen modern yaşam, hemen her günün gerçekliğini ıskalamaya devam ediyor… Mutluluk barındırmayan bir yerkürenin geçmişiyle

Hecenin uzayda bir yere ait olması ya da bir rengin, bir imgenin…   Belleğin derinliğini daha üst düzeye taşımak gibi

Zihnimize bastırılmış bir evrenle dolaşıyoruz ve belki karamsar duruşun kökeni bu… Sınırlar, yükseltiler, enlem ve boylam karmaşası… Yeni bir dünya

Zihnimize bastırılmış bir evrenle dolaşıyoruz ve belki karamsar duruşun kökeni bu… Sınırlar, yükseltiler, enlem ve boylam karmaşası… Yeni bir dünya

İnsan, her gün yeni bir kutuya açılıyormuş gibi… Bakışı solduran an ve acısına açılan zamana…    Şimdi bu kaygılı döngüye

Kendi adımlarımıza şaşırır olduk… Kendi zihnimize… Kurcalanmak bir yere kadar ancak kendi yaşantımıza şaşırmak nasıl bir kaygıysa… Geleceğe yön vermek

Hayata daha kolay tutunabilmek için, “yeni bir gün…” diye uyanabileceğimiz bir arayış… Bellek ah o bellek ne vakittir avuç içleriyle

Adımların sınırları incelmiş gibi… Bir yanı hiçlik, bir yanı yokluk, bir ayna tekerlemesi, gerisi yok… Sıradanlaşma, sığ suların bulanıklığına gömülmek

Dışarıya sunduğumuz değil, iç dünyamıza sızan cılız bir ışığın kalıntılarıyız sadece… Değerler, normlar, kalabalığın o kıvrak hali… Arkamızda bıraktığımız ne

Dünyanın susabildiği ortak bir sessizlik olsa gerek… Kavramlar, kavranamamış yaşamlar, Klonlanmış bir gökyüzü, oyundan atılmış gezegen ve hatta kurgulanmış uzay

Kelimelerden öte bir yerdeymiş gibi saklıyorum zamanı…  Her şey daha öteki ve her şey daha uzak… Bir ruhun huzursuzluğuna dokunmak

Yazar Pavese, attığı her adımdan sonra kendine dönüyordu… Yaşam hiçbir doğruyu kanıtlayamıyordu nasılsa… Okumak ya da yazmak bir çeşit parlak

Zihnimize atılan çiziklerin belleği çok sarsıcı… Zamanı yargılayan çağın da… Ve belki adımlarımızı kıstıran yarı gerçekliğin o uzlaşma sancısı…  

Sözcükler, mimikler, geçim yalnızlığı… Canlıyı canlı yapan özelliklerin dışına taşmış bir varoluş gayesi… Kim kimi olgunlaştırır hangi yokluk hangi yoksulluğu

Yaşadığımız bunca travma önce geçmişe, sonra geleceğe ve hatta hiç beklemediğiniz bir anda bizi yeniden yoklayacak tekrarlara seslenir… Bugün hepimiz

Tüm gezegeni görüntüye indirgeyen dijital ağ, bir ara boyut, bir karakterler kumpanyası… Yüreğimize kattığı sancıdan, mutluluğa kadar, belleğe bırakılmış bir

Öyle ya da böyle, dijital çağ vurgusu hemen her yanımızda… Ve belki insan kavramının yeniden tanımlanması zorunluluğu… Bir kara delik

Bulutumsu Öyle ya da böyle, dijital çağ vurgusu hemen her yanımızda… Ve belki insan kavramının yeniden tanımlanması zorunluluğu… Bir kara

Hayatın içindeymiş gibi yaşamak nasıl bir tıkanıklıksa, fark edilme beklentisi de o… Yeter ki konuşmak olsun, yeter ki görünür olmak

Devinimi sağlayan bir çark, bir dişli, bir yaşam belirtisi… Yaşamın her anında insanın geleceğine, doğanın telaşına varmaya çalışan eller… Basamakları

Kaygısız bir geleceği hayal etmenin yolu var mı? Günümüz dünyasını, üstesinden gelemediğimiz olayları ötelemenin yolu… Tanımlayamadığımız yarım kalmışlıkları, Tutunacak sözcüğü

Acılara tanıklık edip, kaygılanmamak pek kolay değil. Savaşlar, pandemi, yokluk ve şiddet… Dolayısıyla göç, istismar, acı ve çocuk işçiliği… Duygu